Er zijn twee zeer tegenstrijdige reacties die ik heb op moeilijkheden. Het kan zijn dat kleine dingetjes me zo van slag brengen, dat ik mezelf compleet afsluit en niemand me meer eruit kan halen. Zo is het ook met de vraag van mijn moeder vanmiddag gegaan. Ze wilde graag dat ik haar ging helpen met de schuur. Mijn hoofd snapt dat het nodig is, want heel de familie is bezig, maar mijn lichaam houdt me enorm tegen. Ik kan gewoon niet vanachter mijn computer vandaan. De reden: gisterenavond. Ik had een verlovingsfeest. Dat was niet echt het probleem, want het was gelukkig rustig en er waren mensen die ik kende. Maar naarmate de avond vorderde ging het fout. Er was een stoorzender tussen al deze mensen aanwezig. Een meisje die ik herkende als een vroegere versie van mezelf: proberen de aandacht te krijgen, overdreven speels en opgewekt reageren, alleen maar om zichzelf een houding te geven. Ik had medelijden met haar. Maar toen, toen kwamen de in humor verkapte beledigingen en het zich telkens inmengen in mijn gesprekken. Ik vraag me af of ze zich bedreigd voelde door mij. Het gevoel dat ze nog in het hiërarchische spelletje zat overheerste, dus ik probeerde haar te negeren, maar na een tijdje ging het niet meer en wilde ik naar huis. En dan blijf ik er toch over nadenken, toch ook omdat ik door haar beledigd ben en ik niet weet wat ik fout heb gedaan tegenover haar. Een andere reactie op moeilijkheden is een enorme vloed van tranen of woede-aanvallen. Ik kan gaan huilen zonder dat ik weet waarom, en dat houdt dan ook echt erg lang aan. Mijn vriend noemt me mooi, maar breekbaar. Hij weet hoe snel ik van slag ben, en het is dan ook zo enorm lief dat hij daar gewoon tegen kan en er voor me is!
http://www.youtube.com/watch?v=w_ozbMaKlGY
Geen opmerkingen:
Een reactie posten